13 november 2022 zondag Ohakune

Dank voor alle reacties weer en condoleances voor Renėe. Gisterenavond na het eten nog met Druif en Hans bij ons in het huisje wijn gedronken en gezellig gekletst. Zondagavond gaan we nog ff met z’n 4ren eten en dan gaat ieder weer zijns weegs. Om 23.30 u lagen we in bed. Het ontbijt is hier tussen 7.00 u en 9.00 u, dus vroeg. Om 8.30 u zaten we aan het ontbijt. Deze B&B scoort wat ontbijt tot nu toe het hoogst. Perfect verzorgd met zelfs 3 soorten kaas en vlees. We zijn hier met 4 Nederlandse stellen, allemaal via TravelEssence. Het was zwaar bewolkt weer en het regende helaas. Fris wel 7 graden. Om 9.30 u zijn we met de auto het Tongariro National Park ingereden naar Turoa, bekend om zijn uitgestrekte skipistes op de helling van de vulkaan Mount Ruapehu. Het Tongariro National Park is 7600 km2 groot en bevat 3 actieve vulkanen, de Mount Ruapehu 2797 m, de Ngauruhoe 2291 m en de Tongariro 1968 m. Door de erupties in 1995 en 1996 is het meer in de krater geleegd en ontsloten voor skiërs. De vulkanen maken deel uit van de Taupo Vulcanic Zone, de zone waar de ontmoeting van de Pacifische en Indisch-Australische plaat plaatsvindt en is daarmee een van de meest actieve vulkanische regio’s. Een paar 1000 jaar geleden is onder druk het magma aan de oppervlakte gekomen wat ondermeer tot het Lake Taupo (komen we morgen) eruptie van 186 na Chr heeft geleid. Dit nationale park is het eerste park, dat vanwege zijn natuurlijke schoonheid en spirituele waarde voor Maori’s op de Werelderfgoedlijst van Unesco is gekomen. Over de Ohakune Mountainroad naar boven gereden, eerst door de bossen daarna door lavasteen. Alles zat potdicht met wolken en het regende helaas. Bij het eindpunt van de weg en het begin van de skipistes die nu natuurlijk gesloten zijn uitgestapt en zo goed als het ging een foto gemaakt. Terug naar beneden en gestopt bij de Mangawhero Dalls, een mooie waterval zoals wij die voorstellen, een stroompje water valt ca 50 m loodrecht naar beneden. Mooi gezicht, daarna verder naar beneden gereden en gestopt om naar de volgende Waitonga watervallen te lopen. Volgens de borden een wandeling van 3 uur, te lang om te doen, zeker ook vanwege het slechte weer dus het pad 3/4 uur heen en ook weer terug gelopen door mooi nat bos. Wat hier opvalt is dat het dan droog is, de zon schijnt en dan weer enorm regent, veel meer dan op het Zuidereiland. In Ohakune koffie gedronken met snack en om 13.30 u een volgende wandeling gemaakt over de “old coach road”, de oude route voor koetsen eind 1800. In die tijd waren er rondom Auckland en Wellington een netwerk van routes voor koetsen. Alleen beide gebieden waren nog niet verbonden. Deze verbindingsroute is indertijd aangelegd hier langs Ohakune en over de uitlopers van de vulkanen en is nog steeds in gebruik als mountain bike trail en voetpad. De coaches zijn begin 1900 vervangen door een trein. We hebben het pad 1 uur opgelopen naar de 2 spoorbruggen, eentje uit 1908 en de nieuw uit 1986. Ook deze road ging door mooie bossen met de bekende vegetatie van varens en varenbomen tot echte grote woudreuzen. De gele lupinen bloeiden in de bermen. Aan het begin hadden we ook mooie uitzichten over de omgeving en de uitlopers van deze vulkaan. Veelvuldig jas aan, open, dicht of uit vanwege de snelle weersomstandigheden. Temperatuur steeg tot 18 graden. Om 15.15 terug bij auto en in Ohakune getankt en nog koffie gedronken. Om 16.25 u weer in ons huisje en verslag gemaakt.