29 mei Tokyo

29 mei, woensdag Tokyo

Vandaag een dag met z’n tweeën, geen groepsgedoe. Iets uitgeslapen maar bij eerste blik naar buiten bleek het zwaar bewolkt tot mistig met regen te zijn. Rustig op kamer ontbeten en om 9.15 u op pad. Inmiddels droog en klam. Eerst met metro naar Karakuen. Ik begin het systeem steeds beter te begrijpen. Er zijn 13 metrolijnen en 21 treinlijnen die het openbaar vervoerssysteem in Tokyo bedienen. Gelukkig is er één ticket voor het gehele systeem, ondanks dat er meerdere exploitanten op zitten. Iedere lijn heeft een naam en kleur en ieder station een nummer. Kan niet misgaan tenzij er op bepaalde stations zoveel lijnen bij elkaar komen dat de door het spreekwoordelijke bos de bomen niet meer te zien zijn. Als je vanuit het hotel richting station (Ikebukuro) loopt lijkt het alsof je op de kermis bent. Overal klinkt muziek uit alle winkels en de neon reclame van verdiepingen hoog trekken je aandacht.

Vlakbij het metrostation Karakuen ligt een fraai parkje Koishikawa ingeklemd tussen hoogbouw en lunapark waar rollercoasters staan die in de Efteling hoge ogen zouden gooien. Het park is langgeleden aangelegd door rijke families. Nu is het een rust in de hectische stad. Momenteel bloeiden er de irissen in verschillende kleuren. Traditioneel geklede Japanse vrouwen plukten de uitgebloeide knoppen eruit en na de vele regen van de laatste uren was dat wel nodig. Voorzichtig  kwam een zonnestraatje door. Fraai Japans park met typische Japanse tafereeltjes, zoals watervalletjes, bruggetjes, waterpartijen, geknipte bomen, mossen bamboe en gras.

Na 1 uurtje weer terug naar metro en naar Tokyo station. We wilden nog even een glimp opvangen van het keizerlijke paleis. We kwamen, net als maandag, weer op dit giga station aan. We begrijpen nu ook waarom veel metro/treinstations verbouwd worden. Volgend jaar zijn hier de Olympische Spelen. Alle belangrijke stations worden aangepakt, en niet zomaar een beetje maar zeg maar over de top. Ook hier liepen we door een tunnel richting keizerlijk paleis van een dermate afmeting dat je hier enorme feesten kunt houden. Op het materiaal is niet bezuinigd. En neem ik aan, alles aarbeving proof. Weer op straatniveau gekomen sta je enerzijds tussen de wolkenkrabbers en anderzijds tussen de bomen van de tuinen van het paleis. Ervoor een enorme vlakte bedekt met grind. Daarnaast grasvelden met keurig geschoren naaldbomen die hier in de 19e eeuw al geplant zijn. Op slechts één plek is iets van het paleis te zijn, dit is bij een brug en daar staan dan veel Japanners om een foto van te maken. Wij dus ook. Toen keizer Hirohito in 1945 de capitulatie aankondigde pleegden veel Japanse soldaten bij deze brug zelfmoord. Zij waren het niet eens met de beslissing..... Verder was er weinig te zien. We wilden nog de keizerlijke tuinen bezoeken maar zagen hiervan af vanwege de drukte en lange wachtrij. Terug naar de metro gegaan en richting Shibuya. Dit is de feeststad voor de Tokyose jeugd. Dit deel begon te groeien na de olympische spelen van 1964. Volgend jaar is hier weer het zwaartepunt van de spelen. Vlakbij het station en Shibuya crossing staat het beeldje van Hachiko, de hond die rondom 1936 iedere avond bij het metrostation op zijn baas wachtte en waarvan 2 speelfilms zijn gemaakt. Tevens is hier ook de befaamde Shibuyacrossing, een kruispunt waar het krioelt van de mensen en auto’s. Bij de Starbucks op de 1e verdieping is dit alles goed te aanschouwen. In de Center Gai liggen tal van barretjes, karaoke bars en restaurantjes. Een gezellige sfeer. Op straat speelt hier luid de muziek uit boxen. Wat door de buurt geslenterd en onze ogen Weer uitgekeken. Ondanks dat Tokyo zo enorm is, blijft het een menselijke maat houden. Het is veilig, je hoeft niet bang te zijn dat iemand iets van je rooft, het is zeer schoon ( nog geen grafitti gezien!) en alles is goed georganiseerd.

Wat door deze wijk gestruind en vervolgens met metro naar Shinjuku. We waren hier ook al maandagmiddag ( oostkant) maar wilde nu naar de westkant, naar oa het gemeentehuis omdat je daar naar de 45 e verdieping kan om op 200 m hoogte over Tokyo te kunnen uitkijken. Omdat het weer best wel was opgeklaard leek dat dus een goed plan. Vanuit het metrostation loopt er een ca 500 m lange tunnel richting gemeentehuis met 4 lopende banden achter elkaar (net Schiphol), zodat de ambtenaren niet moe en droog op het werk kunnen arriveren. Ook de maat van deze tunnel met dito winkeltjes is onvoorstelbaar. Het metropolitan Office is een enorm gebouw. In de zuidvleugel een toegang tot de lift die je omhoog brengt. We moesten ongeveer 15 min wachten om maar boven te gaan. Daar hadden we een spectaculair uitzicht. In een enorme hal hadden we aan alle kanten zicht over de stad. Er werd door een Japanner stemmige muziek op een vleugel gespeeld, middenin ruimte voor een café en daaromheen de grote ramen. Het enige dat nog niet lukte was zicht op de mount Fuji. Daar was het nog te bewolkt voor. Voor de rest klopte het allemaal. Ook Olympisch stadion gezien. We zijn hier toch wel enige tijd gebleven en hebben nog wat gedronken. Toen weer naar beneden. Hier was een kleine tentoonstelling van de Olympische vlag. Eigenlijk was dit de enige plek waar aandacht was voor de olympische spelen van 2020. Heel apart. Terug met metro naar Ikebukuro. Het werd al spitsuur dus drukker. Inmiddels weten we wel hoe het systeem werkt dus onze weg snel gevonden. Toch blijft het een doolhof van gangen en winkel promenades in verschillende lagen onder de grond. Bij terugkomst in hotel waren onze benen blij dat er even geen aanspraak meer op ze gedaan hoefden te worden. Wederom veel gezien. Mn al die indrukken die je al weer vergeten bent en dus niet opschrijft. Met een biertje nu aan het schrijven. Zometeen weer lekker eten?