5 november zaterdag 2022, van Fox Glacier naar Punakaiki

Na weer een nacht met regen te hebben gehad werden we om 7.00 u gewekt door helicopters. Dat betekent dat de zon schijnt en toeristen al de gletsjer op kunnen! We zijn dus eerder opgestaan en ontbeten. Het was inderdaad licht bewolkt en de Mount Cook en Mount Tasman waren te zien. De eigenaresse maande ons tot snelheid want ze zag de wolken al weer komen. Bij haar in de tuin al snel wat foto’s gemaakt. Heerlijk ontbeten, ingepakt en weer naar Lake Matheson gereden om 8.30 u. De eigenaresse van de B&B zei dat we eerst nog ff door moesten rijden om een heel mooi uitzicht over de gletsjer te hebben. Afscheid genomen van deze zeer hartelijke en gastvrije dame en op pad. En het klopte iets verder op hadden we heel mooi uitzicht op de Fox Glacier gletsjer met de bergen. Je zag al dat de wolken op kwamen zetten. Weer te veel foto’s gemaakt en terug gereden naar Lake Matheson, in de hoop dat we nog meer bergen in het meer zouden kunnen zien weerspiegelen. We waren er nu dan ook eerder dan gisteren. Auto geparkeerd en richting meer gelopen. We merkten dat er meer wind stond en de wolken verborgen al het grootste deel van de sneeuwbergen. En inderdaad, gisteren hadden we een veel beter zicht en en een veel betere weerspiegeling dan vandaag! Wat een geluk weer. Met een goed gevoel teruggelopen en op terrasje heerlijke koffie gedronken. Vervolgens om 10.45 u weggereden, richting Punakaiki, ca 253 km verder naar het noorden, een tocht van ruim 3 uur. Eerst naar Frans Josef en vervolgens verder. De sneeuwbergen waren in de wolken maar de zon scheen. De weg voerde door het overgangsgebied van de kust met oceaan en de bergen. Dus af en toe weilanden met schapen en koeien, dan weer bossen met heuvels, afgewisseld met een enkel dorpje. Op zich weer een hele mooie tocht. De weg kende in het begin veel “one lane bridges”, lange éénbaans bruggen over zeer brede bergbeken waar enorm veel regen- en smeltwater door naar beneden komt. Altijd even oppassen of je voorrang krijgt. Omdat het absoluut niet druk is op de weg gaat dat dus ook altijd goed. Halverwege in Hokitika aan de oceaan gestopt. Even uitwaaien langs de onstuimige zee. Hokitika is een oude goudmijnstad aan de westkust, gesticht rondom 1860. Het werd een welvarende stad mede door de rivierhaven die toegang bood tot achterland en zee mn naar Australië. De zeearm was verraderlijk en in 1865 - 1866 verging hier om de 10 weken wel een schip. Je zag er nog wat oude gebouwen maar zoals zoveel in NZ, veel historie heeft het niet. Wel lekkere koffie gedronken met een snack en verder gereden. De route werd steeds interessanter en je merkte dat ook het klimaat wat ging veranderen. We lieten het bergland achter ons en reden meer langs de kust met sub tropische regenwouden. De branding is hier enorm, de kust bestaat uit kiezelstranden en dan weer enorme cliffs. Dat alles afgewisseld met een schakering van boomsoorten, van palmbomen tot varenbomen, loof- en dennenbomen en accacia’s. De weg die gaat dan weer omhoog en dan weer omlaag. Erg mooi allemaal. Om 15.45 u waren we in Punakaiki. Hier zijn de zgn Pancakerocks. Deze gaan we morgen bekijken, het zijn bijzondere rotsformaties aan de kust, uitgesleten door de branding. Op aangegeven adres ons gemeld en de sleutel van ons vakantie huis gekregen. Dat ligt op 50 m van de oceaan met zijn enorme branding in een prachtige tuin met erachter een enorme rotswand. Alleraardigste juffrouw bij de receptie van dit vakantiepark, die ons nog wat tips ed gaf. Ik denk de belangrijkste, ga morgen om 9.30 u naar de Pancakerocks omdat het dan vloed is. Na de bagage in het huis gezet te hebben, op advies van haar, nog even doorgereden en auto geparkeerd bij de Truman track, een korte wandeling door regenwoud naar de oceaan. Prachtig weer de afwisseling van natuur, eerst zeer verschillende boomsoorten, daarna accacia’s dan grassen en vervolgens de oceaan die beukt tegen de rotsen, en dat alles binnen 1000m. Dit alles maakt onderdeel uit van het kleine, 300 km2 grote Paparoa National park, waarover ik morgen meer over zal schrijven. We konden daar met trappen makkelijk het kiezel strand op en stonden onder rotsen waar water vanaf sijpelde en tussen de rotsen naar de branding te kijken in de zon. Om 17.25 u terug bij huis en tegenover in een soort pub, behorende bij het vakantiepark een biertje buiten op terras gedronken, wat een verschil met de afgelopen dagen. Nu in de zon op terras. Daarna terug naar huis en een wasmachine gedraaid. Heerlijk alles weer schoon. Vervolgens terug naar de pub en zeer eenvoudig maar goed gegeten. Na afloop nog ff de branding met ondergaande zon bekeken. Wat een geweld is dat toch, dat beuken van het water op de rotsen. Prachtig. Terug in huis ons verslag gemaakt en foto’s verwijderd die niet goed genoeg zijn. Weer een prachtige dag gehad.